Nordic walkend door Arequipa

De kerstdagen moesten we dit jaar zonder familie doorbrengen. Enerzijds jammer en soms best lastig. Anderzijds ook een mooie gelegenheid om dit feest eens ergens anders mee te maken. Kerstavond brachten we hier aan tafel bij ons gastgezin door naast de kerstboom met daaronder een lading pakjes. Eigenlijk is het de bedoeling dat iedereen om middernacht aanschuift, maar omdat we tegen elven allemaal al scheurden van de honger zijn we maar eerder aan tafel gegaan. Ook het uitpakken van de kado´tjes ging er lekker chaotisch aan toe. Iedereen scheurt zo snel mogelijk alle pakjes open, zodat we niet eens de kans kregen om iedereen te bedanken voor de chocola, sokken en Pisco Sour die ons ten deel vielen. Gelukkig viel de Mickey knuffel die we voor Ignacio van 11 maanden gekocht hadden goed in de smaak.

Na middernacht spoeden we ons naar het dakterras waar we een prachtig uitzicht hadden over heel Arequipa dat compleet verlicht was door vuurwerk, heel mooi. De avond werd afgesloten met een bezoekje aan opa, waar de rest van de familie samen was.

Oudejaarsavond hebben we samen in de stad gevierd. Het vuurwerk op het Plaza de Armas was een mooie afsluiting van een bijzonder jaar voor ons. Na een paar biertjes zijn we weer naar bed gegaan om de volgende ochtend weer vroeg op te staan voor onze Spaanse lessen.

Na 2 weken elke morgen zwoegen op Spaanse woordjes en vooral grammatica (verbos irregulares) kunnen we ons min of meer verstaanbaar maken in het Spaans. Dat maakt het een stuk makkelijker om Peru te verkennen en daar zijn we dan ook maar snel mee begonnen.

Zondag hebben we een 3 daagse trip gemaakt naar de Colca Canyon (de één na diepste canyon ter wereld). De busreis op de heenweg was al een belevenis op zich. We bereikten een hoogte van 4900 meter, wat voor ons allebei een persoonlijk hoogtepunt was. En zelfs op deze hoogte stapten er nog mannen in dikke jassen en vrouwen in traditionele gekleurde jurken in. Tegen de avond bereikten we Cabanaconde wat de volgende morgen het startpunt zou zijn voor onze hike.

Na een vroeg ontbijtje zijn we het dorp uitgewandeld naar de canyon. Twee honden bleven ons volgen, ondanks onze pogingen om van ze af te komen. Het uitzicht van boven was prachtig en onder begeleiding van onze iets te trouwe viervoeters daalden we af naar beneden. Uiteraard hadden we het onszelf weer niet makkelijk gemaakt door niet gewoon de kortste weg omlaag te kiezen, maar via 3 dorpjes de hele Canyon te doorkruisen alvorens eindpunt Sangalle te bereiken. Onderweg hebben we een paar keer ons beste Spaans aan moeten wenden om weer op de juiste route te komen, maar aan het einde van de middag doemde gelukkig Sangalle op. Helaas wel 500 meter onder ons, dus pas na een flinke afdaling konden we ons in de regen in het zwembad storten. Onze viervoeters bleven gelukkig aan de kant staan.

Na een overnachting in een van de meest basic kamers die we tijdens onze reisavonturen hebben gezien stonden we om 6 uur ´s morgens klaar om de klim naar boven te maken. Door dit vroege tijdstip konden we het grootste deel van de klim van 1500 meter in de schaduw afleggen, geen overbodige luxe. Na een flinke tocht omhoog wachte ons in Cabanaconde een mooie beloning. De bus terug naar Arequipa vertrok pas over een uur, zodat we mooi nog even konden lunchen. Op het dorpsplein in het zonnetje hebben we toen nog even genoten van 2 heerlijke sandwiches met avocado, kaas en tomaat en 2 glazen verse jus. Ondertussen speelde een gitarist op verzoek Golden Earring. Peru op z´n best!

De dag erna werden we wakker met een spierpijn die het best te vergelijken is met het gevoel de dag na 2,5 uur beddenracen in Langedijk. Moeizaam bewogen we ons naar de stad waar Charlotte 2 heuze wandelstokken op de kop heeft getikt voor onze volgende tocht. Uiteraard moest de techniek nog even gefinetuned worden, waardoor we als 2 amateur nordic walkers naar huis liepen. Op reis schaamt een mens zich nergens voor.

Morgen vertrekken we naar de Cotahuasi Canyon, de diepste canyon ter wereld. We houden jullie op de hoogte.